تشویق با اذان / سمیه حلیمی جلودار

شاگرد پسری داشتم که در کلاس سوم ابتدایی با من بود. این شاگردم یک خواهر داشت که در مدرسه تیزهوشان درس می خواند. این پسر برعکس خواهرش دانش آموز خیلی ضعیفی بود . وقتی روزهای اول به کلاسشان رفتم ظاهرش خیلی ساده بود ، دفترهایش خیلی نامرتب بود و لباس پوشیدنش شلخته بود. من از او خواستم که والدینش را به مدرسه بیاورد . مادرش خیلی شیک و مرتب به مدرسه آمد و پدرش ساده پوش و مثل یک کارگر بود . از آنها شغلشان را پرسیدم ، مادرش گفت خانه دارم و پدرش کارگر شرکت آرد بود. از روی این خصوصیات بچه انگار احساس ضعف می کرد در خانه ای که پدرش دائما فعال بود و کار می کرد. پسر هم یک ضعف خاصی داشت . تمام معلمان سالهای پیش هم این پسر را یک بچه ی کودن و تنبل می دانستند. من همیشه دنبال بهانه ای بودم تا این بچه عاشق و علاقه مند به درس شود، هر کاری کردم دیدم این بچه اصلا درس و مدرسه را دوست ندارد . یک روز زنگ بیکاری خودم که زنگ آخر بود در دفتر مدرسه نشسته بودم و ساعت نماز دانش آموزان من بود . بچه های من در صف نماز ایستاده بودند و آماده نماز خواندن . یکدفعه صدای خیلی زیبای اذان گویی را شنیدم . از مدیر پرسیدم این اذان صدای کدام یک از دانش آموزان است ، مدیر گفت که شاگرد شماست . من وقتی اسم دانش اموز را شنیدم خیلی تعجب کردم ، گفتم دانش آموز من که اینقدر ضعیف است با این لحن زیبا مثل یک مؤذن واقعی اذان می گوید!! آن صدای اذان یک بهانه ی کوچکی شد من سر صف نماز جماعت این دانش آموز را تشویق کنم . بچه های دیگر هم خیلی خوشحال شدند که از کلاس خودمان یک چنین دانش آموزی داریم . آن تشویق کوچک من  باعث شد این پسر از فردا سر و وضعش مرتب بود ، همیشه سعی می کرد خودش را به من نشان دهد و خودنمایی کند ، مثلا سر صف می آمد و برنامه های صبحگاهی را اجرا می کرد . مادرش می گفت این تنها سالی است که پسرش با علاقه هر روز به مدرسه می آید و دوست ندارد کلاسش تمام شود . من به عنوان یک معلم خدا را شکر می کنم که حداقل صدای اذانش باعث تشویقش شد و زندگی او را تغییر داد.