چشمان صابر / بهناز خواجه وندی

خانم خدیجه ترابیان،  با27 سال سابقه کاری، آموزگار دبستان از شهرستان بابل یکی از تجربه های معلمی ام در مدارس ابتدایی در روستا، درباره ی دانش آموز پایه اول ابتدایی به نام صابر می باشد. روزی از صابر خواستم که در دفترش روی خطی که برایش کشیده بودم نقطه هایی را بگذارد اما متوجه شدم که او نقطه ها را یا بالای خط می گذارد یا پایین خط  و با اینکه به او نشان می دادم که نقطه ها را کجا قرار دهد اما باز هم آن ها را بالاتر یا پایین تر می گذاشت. برایش دایره ای کشیدم و از او خواستم داخلش نقطه بگذارد اما او همچنان نیز نقطه ها را بیرون از دایره می گذاشت و هنگامی که از او می خواستم تا آن نقاطی که بیرون از دایره گذاشته است را پاک کند اما او اشتباهی نقاط داخل دایره را پاک می کرد. این کار را با شکل های گوناگونی نیز تکرار کردم اما نتیجه ای نداشت. هم چنین از او خواستم  که کاغذ را تکه تکه کند و آن ها را داخل شکل هایی که برایش کشیدم نیز بگذارد اما او همچنان آن ها را خارج از شکل می گذاشت. از مادرش خواستم به مدرسه بیاید و به او گفتم که احتمال دارد چشمان فرزندش ضعیف باشد و حتما او را به چشم پزشکی ببرد. مادرش ابتدا قبول نکرد که شاید چشمان فرزندش ضعیف باشد اما هنگامی که راضی شد و او را نزد چشم پزشک برد متوجه شد که شماره چشمان فرزندش فوق العاده بالا می باشد و حتما باید از عینک استفاده کند.  از روزهای بعد که صابر عینکی شده بود می توانست نقاط را به درستی در داخل، خارج و روی خط قرار دهد و در درس هایش نیز پیشرفت داشت.