جادوی محبت / نگارنده: مطهره محمدی کالی

   تجربه خاص آقای مهدی علیپور، مدیر دبستان پسرانه شهید موسوی زاده قائمشهر با 28 سال سابقه خدمت

   این تجربه مربوط به هفت سال قبل میباشد. روزی ایشان دانش آموزی را در مدرسه ثبت نام میکنند که تمامی مدیران سایر مدارس آن منطقه به دلیل سابقه دزدی از ثبت نام او سرباز میزدند. اما او با اقدامی جالب مسیر زندگی کودک را تغییر داده و اورا هدایت میکند.

ماجرا از زبان آقای علیپور:

   یکی از معضلاتی که در مدارس وجود دارد مسائل تربیتی بچه هاست. حدود هفت سال قبل دانش آموزی را در مدرسه ثبت نام کردم که بعد از ثبت نام وی از سایر مدارس با من تماس گرفتند و میگفتند: آقا شما بیچاره شدید! وقتی دلیل این سخنشان را جویا شدم گفتند: وقتی شما ایستاده اید او جیب شما را خالی میکند! 

   وظیفه خود دانستم که در اولین مرحله صحت این ماجرا را جویا شوم که آیا این کودک اصلا چنین کاری میکند یا خیر؟ 

   بعد از حدود یک هفته یکی از دانش آموزان شکایت کرد که نصف خورا کی من هست و نصفش نیست. اینجا با خود گفتم: احتمال دارد کار همین دانش آموز باشد. دفعه بعد دانش آموز دیگری نزد من آمد و گفت: یکی از مدادهای من هست و دیگری نیست. در این مرحله با خود گفتم: جای گذشت برای این دانش آموز وجود دارد چرا که همه وسایل دیگران را برای خود نمیگیرد. 

   دوروز بعد، از پشت پنجره آن دانش آموز را دیدم که در کیف دیگر بچه ها میگردد و هر وسیله اضافی را که پیدا میکرد برای خود برمیداشت. اورا به اتاق دفتر مدرسه بردم و بجای سرزنش یا نصیحت به او گفتم: دفتر نمیخواهی؟ مداد لازم نداری؟ چیزی نیاز نداری؟ و او در پاسخ به همه پرسشهای من گفت: نه. با این حال من این لوازم اولیه را به او دادم و گفتم: اینها هدیه هستند از طرف من به تو. از این به بعد هم هرموقع هرچیزی نیاز داشتی اول پیش من بیا و به من بگو. حتی به پدر و مادرت هم نگو اول به من بگو. او هم قبول کرد. روز بعد آن دانش آموزی که مدادش را گم کرده بود پیش من آمد و گفت: مدادی که گم کرده بودم هست. دیگری هم که خوراکیش را گم کرده بود گفت: خوراکی من نیست ولی یک خوراکی دیگر در کیف من هست. با این شواهد متوجه شدم که او دیگر رفتارهای نادرست قبل را تکرار نمیکند. 

   بعد از مدتی اورا مسئول بوفه مدرسه کردم و به او گفتم که هر روز در هر زنگ تفریح اجازه دارد یکی از بیسکویت ها را بخورد. او هم قبول کرد.

   مدتی بعد مادر همین دانش آموز به مدرسه آمد و وقتی فهمید من مسئولیت بوفه مدرسه را به او دادم از شدت ناراحتی برپشت دست خود زد و گفت: فراموش کردم مطلبی را در رابطه با پسرم به شما بگویم. او دست کج است و در بوفه شما را بیچاره میکند.! گفتم: نه. اصلا چنین نیست. بازهم مادرش حرف مرا باور نمیکرد و به من گفت: شما پولهایتان را بشمارید هرچقدرش کم است بگویید تا برایتان بیاورم. من هم گفتم: اولا پولهای من قابل شمارش نیست، دوما اصلا چنین چیزی که میگویید صحت ندارد و او همه پولهای بوفه را تمام و کمال به من میدهد. چند روز بعد مردی به مدرسه آمد و به دنبال من میگشت. جلو رفتم. گفت: با آقای علیپور، مدیر مدرسه کاردارم. گفتم: خودم هستم بفرمایید. این را که گفتم شروع کرد به روبوسی کردن با من. اورا به اتاق دفتر مدرسه بردم و علت را پرسیدم. گفت: دیروز صبح ما مبلغ صد هزارتومان پول را روی طاقچه خانه جاگذاشتیم و رفتیم. بعد از بیست دقیقه متوجه شدیم پول را در منزل جاگذاشتیم و با خود گفتیم حتما پسرمان که در خانه بود پولهارا برداشته است. وقتی به خانه برگشتیم با کمال تعجب دیدیم پولهاروی طاقچه هست و او هم مشغول انجام تکالیفش است. از او پرسیدیم که پولهارا ندیده بودی؟ او هم گفت: بله دیده بودم. پرسیدیم: پس چرا برخلاف همیشه پولهارا نگرفتی؟ او هم گفت: من دیگر نیازی به شماها ندارم. هرچه بخواهم به آقای علیپور میگویم...